Bir Earthling’in perspektifinden bakıldığında, uzay, gezegenin yaklaşık 100 kilometre (60 mil) üzerinde meydana gelen, nefes almak ya da ışığı saçmak için kayda değer bir havanın olmadığı bir bölgedir. Bu alanda mavi siyaha yol açar çünkü oksijen molekülleri gökyüzünü mavi yapmak için yeterince bol değildir.

Ayrıca, boşluk bir boşluktur, yani ses taşıyamaz, çünkü moleküller aralarındaki sesi iletecek kadar birbirine yakın değildir. Ancak, bu alanın boş olduğunu söylemek değildir. Gaz, toz ve diğer madde parçaları, evrenin “daha boş” bölgelerinde yüzerken, daha kalabalık bölgeler gezegenlere, yıldızlara ve galaksilere ev sahipliği yapabilir.

Kimse tam olarak ne kadar büyük alan olduğunu bilmiyor. Buradaki zorluk, dedektörlerimizde görebileceklerimizden kaynaklanıyor. Uzayda uzun mesafeleri, ışığın bir yılda seyahat etmesini gerektirdiği mesafeyi (kabaca 5.8 trilyon mil veya 9.3 trilyon kilometre) temsil eden “ışık-yıl” cinsinden ölçüyoruz.

Teleskoplarımızda görülebilen ışıktan, evrenimize 13.7 milyar yıl önce başlamış olduğu düşünülen Büyük Patlama kadar geriye uzanan galaksileri belirledik. Bu, neredeyse 13.7 milyar ışıkyılı uzaklıktaki uzaya “görebildiğimiz” anlamına geliyor. Ancak, gökbilimciler evrenimizin var olan tek evren olup olmadığından emin değiller . Bu, alanın bize göründüğünden çok daha büyük olabileceği anlamına gelir.

Radyasyon insan gözüyle görünmez
Alanın çoğu nispeten boştur, yani içinde sadece başıboş toz ve gaz parçaları vardır. Bu, insanlar uzak bir gezegene uydu gönderdiğinde, nesnenin bir uçak uzayda dolaştığı gibi yaptığı “sürükle” ile karşılaşmayacağı anlamına gelir.

Örneğin uzaydaki ve aydaki boşluk ortamı, Apollo programının ay topraklarının öyle tuhaf göründüğünün bir nedeni – örümcek gibi , bir ekip. Uzay aracı atmosfersiz bir bölgede çalışmak üzere tasarlandığından, pürüzsüz kenarlara veya aerodinamik şekle ihtiyaç duyulmuyordu.

Alan insan gözüne boş gelse de, araştırma kozmostan yayılan radyasyon biçimlerinin olduğunu göstermiştir. Kendi güneş sistemimizde, plazma ve güneşten gelen diğer parçacıklardan oluşan güneş rüzgarı gezegenlerden geçmekte ve zaman zaman Dünya kutuplarına yakın auroralara neden olmaktadır. Kozmik ışınlar ayrıca güneş sisteminin dışındaki süpernovalardan yayılan mahalleden de geçiyor.

Aslında, evren, kozmosumuzu (genellikle Büyük Patlama olarak adlandırılır) oluşturan devasa patlamanın artıkları olarak anlaşılabilecek olan kozmik mikrodalga arka plana sahip. Mikrodalga fırınlarda en iyi görülen CMB, cihazlarımızın tespit edebileceği en erken radyasyonu göstermektedir. [ Infographic: kozmik mikrodalga arka plan açıkladı ]

Zayıf bir şekilde görülen veya anlaşılan uzayın büyük bir özelliği, esasen yalnızca diğer nesneler üzerindeki etkileriyle tespit edilebilecek madde ve enerjinin formları olduğu varsayılan karanlık madde ve karanlık enerjinin varlığıdır. Evren bu genişlemede genişlediğinden ve hızlandığından, bu karanlık madde için bir anahtar kanıt olarak görülmektedir. Bir diğeri, ışık uzak bir arka plan nesnesinden bir yıldızın etrafında “büküldüğünde” meydana gelen yerçekimi mercekleşmesidir.

Kara delikler
Daha küçük kara delikler , hiçbir şeyin kaçamayacağı bir tekillik oluşturan devasa bir yıldızın yerçekimsel çöküşünden oluşabilir – ışık bile değil, dolayısıyla nesnenin adı. Hiç kimse bir karadeliğin içinde ne bulunduğundan ya da içine giren bir kişi veya nesneye ne olacağından tam olarak emin değil – ancak araştırmalar devam ediyor.

Bir örnek yerçekimi dalgaları veya uzay-zamanda kara delikler arasındaki etkileşimlerden kaynaklanan dalgalanmalardır. Bu, ilk olarak Albert Einstein tarafından geçen yüzyılın başında, zaman ve mekanın birbirine bağlı olduğunu gösterdiği zaman tahmin edildi; Alan bozulduğunda zaman hızlanır veya yavaşlar.

2017’nin ortalarından itibaren, Lazer İnterferometre Yerçekimi Dalgası Gözlemevi (LIGO) Bilimsel İşbirliği, sadece iki yılda, yerçekimi dalgaları yoluyla tespit edilen üç kara delik etkileşimi ve birleşme olduğunu açıkladı.

Ekip, bu üç olayı yaklaşık iki yıl içinde buldu ve LIGO’nun tam hassasiyetle uygulandığında, gözlemcinin bu tür olayları sık sık bulabileceğini belirterek, Mayıs 2017’de bilim insanlarının söylediklerini söyledi. Bu, bilim insanlarının belli büyüklükteki kara deliklerin (onlarca güneş kütlesi) nasıl doğduğunu öğrenmelerine yardımcı olabilir ve daha sonra yeni kara deliklere birleştirilir.

Yıldızlar, gezegenler, asteroitler ve kuyruklu yıldızlar
Yıldızlar (kendi güneşimiz gibi) kendi radyasyonlarını üreten devasa gaz toplarıdır. Kırmızı süpergilerden, süpernovaların artıkları olan beyaz cüceleri soğutmaya veya büyük bir gazın yanması için bittiğinde meydana gelen yıldız patlamalarına kadar değişebilir. Bu patlamalar evrendeki elementleri yayar ve demir gibi elementlerin varlığının nedenidir. Yıldız patlamaları da nötron yıldızları denilen inanılmaz derecede yoğun nesnelere yol açabilir. Bu nötron yıldızları radyasyon darbeleri gönderirse, bunlara pulsar yıldızı denir.

Gezegenler, astronomların Pluto’nun bir gezegen olarak değerlendirilip değerlendirilemeyeceğini tartıştığı 2006’da tanımı ele alınan nesnelerdir. O zamanlar Uluslararası Astronomi Birliği (bu kararlar için Dünyadaki yönetim organı), bir gezegenin güneşi yörüngeye taşıyan, neredeyse yuvarlak bir şekle sahip olacak kadar büyük ve enkaz yörüngesini temizleyen bir gök cismi olduğuna karar verdi. Bu atama altında, Pluto ve benzeri küçük nesneler “cüce gezegen” olarak kabul edilir, ancak herkes atama ile aynı fikirde değildir. Yeni Ufuklar uzay aracı 2015 yılında Pluto tarafından uçulduktan sonra, baş dedektif Alan Stern ve diğerleri, Pluto’daki arazi çeşitliliğinin bir gezegen gibi göründüğünü söyleyerek tekrar tartışmaya başladılar.

Güneş dışı gezegenlerin veya güneş sisteminin dışındaki gezegenlerin tanımı hala IAU tarafından kesinleşmemiştir, ancak temel olarak gökbilimciler, mahallemizdeki gezegenlere benzer davranan nesneler anlamına geldiğini anlarlar. Bu tür ilk gezegen 1992’de ( takımyıldız Pegasus’ta ) bulundu ve o zamandan beri, binlerce yabancı gezegenin teyit edildi – çoğu şüpheli. Oluşum halinde gezegenleri olan güneş sistemlerinde, bu nesnelere genellikle “protoplanet” denir, çünkü bunlar kendi güneş sistemimizde sahip olduğumuz gezegenlerin olgunluğu değildir.

Asteroitler cüce gezegen olacak kadar büyük olmayan kayalardır. 10199 Charilko gibi çevrelerinde halka bulunan bir asteroit bile bulduk. Küçük boyutları genellikle güneş sisteminin kurulduğu andan itibaren artık oldukları sonucuna varmaktadır. Çoğu asteroit Mars ve Jüpiter gezegenleri arasındaki bir kemerde yoğunlaşmıştır, fakat gezegenlerin arkasındaki veya önündeki takip eden veya hatta bir gezegen yolunda çapraz geçiş yapan birçok asteroit de vardır. NASA ve diğer bazı kuruluşlar, gökyüzündeki potansiyel olarak tehlikeli nesneleri taramak ve yörüngelerini yakından izlemek için yerinde asteroit araştırma programlarına sahiptir.

Advertisement
Güneş sistemimizde kuyruklu yıldızlar (bazen kirli kartopu denir) Oort Bulutu adı verilen geniş bir buzlu cisim koleksiyonundan kaynaklandığı düşünülen nesnelerdir. Bir kuyruklu yıldız güneşe yaklaştığında yıldızımızın ısısı buzların erimesine ve kuyrukluyıldızdan uzaklaşmasına neden olur. Eskiler genellikle kuyrukluyıldızları yıkım ya da Dünya üzerindeki bir çeşit büyük değişiklikle ilişkilendirdiler, ancak Halley Kuyruğu ve ilgili “periyodik” ya da geri dönen kuyruklu yıldızların keşfi sıradan güneş sistemi olayları olduğunu gösterdi.

Galaksiler ve Kuasarlar
Görebildiğimiz en büyük kozmik yapılar arasında esasen geniş yıldız koleksiyonları olan galaksiler var. Kendi galaksimiz Samanyolu olarak adlandırılır ve “çubuklu spiral” şekli olarak kabul edilir. Spiralden eliptik düzeye veya düzensiz düzeye kadar değişen çeşitli gökada türleri vardır ve diğer cisimlere yaklaştıkça veya içerisindeki yıldızlar gibi değişebilirler.

Çoğunlukla galaksiler, galaksilerinin merkezinde gömülü olan, yalnızca her kara deliğin yaydığı radyasyondan ve diğer nesnelerle yerçekimi etkileşimlerinden görülebilen süper kütleli kara deliklere sahiptir. Karadelik özellikle etkinse, içine çok fazla malzeme düşüyorsa, büyük miktarda radyasyon üretir. Bu tür bir galaktik nesne, quasar (birkaç benzer nesne türünden sadece biri) olarak adlandırılır.

Büyük gökada grupları, yerçekimsel olarak birbirine bağlanmış yüzlerce veya binlerce gökada kadar büyük gruplar olan kümelerde oluşabilir . Bilim adamları bunları evrendeki en büyük yapılar olarak görüyorlar.